Z różnych powodów rolę Popeye'a Doyle'a odrzucili Steve McQueen, Peter Boyle, Robert Mitchum, Lee Marvin i James Caan. Natomiast pod uwagę brano Jackie'ego Gleasona, jednak po klapie finansowej jego ostatniego filmu "Gigotu" studio 20th Century Fox nie zdecydowało się go zatrudnić. Paul Newman również był kandydatem, lecz stwierdzono, że jest nieopłacalny. Zaś Eddie Egan chciał aby głównego bohatera zagrał Rod Taylor.
W filmie wystąpili Eddie Egan (Walt Simonson) i Sonny Grosso (Bill Klein), którzy byli pierwowzorami Popeye'a Doyle'a i Buddy'ego Russo.
Adam West był brany pod uwagę do roli Popey'a Doyle'a.
William Shatner był brany pod uwagę do roli detektywa Budda Russio.
Gdy Popeye wbiega do budynku, na którego dachu znajduje się snajper, słychać, że kwestie gapiów są powtórzone.
Pociąg metra w scenie pościgu składa się z wagonów typu R-42. Jednak w momencie kolizji samochodów bezpośrednio nad Popeyem widać starsze jednostki typu R-32.
Gdy Russo udaje klienta w restauracji Sala Boca, zaczyna flirtować z jego żoną, Angie. Można zauważyć, że ruchy ich warg nie pasują do wypowiadanych kwestii.
Gdy czarnoskóry motorniczy zostaje zastrzelony w szoferce, pociąg powinien od razu się zatrzymać (w tego typu pojazdach gdy ręka motorniczego schodzi ze sterownika, automatycznie zostają uruchomione hamulce), tymczasem w filmie pociąg metra nadal porusza się z tą samą prędkością.
Na początku filmu zamachowiec zabija mężczyznę strzałem z pistoletu, sprawiając, że krew zalewa mu twarz. Gdy ofiara pada na plecy, na jego twarzy krwi już nie ma.
Podczas słynnej sceny pościgu Doyle'a za snajperem, w ujęciach z zewnątrz widać, że pociąg metra jedzie po skrajnym torze. Jednak w ujęciach z wnętrza pociągu widać, że jedzie on po środkowym torze.
W jednej ze scen Doyle i Russo przeszukują bufet w poszukiwaniu narkotyków i w tym celu wyrzucają wiele przedmiotów na ladę. Gdy jednak za chwilę wychodzą, lada jest posprzątana.
Gdy Doyle skrada się wzdłuż budynku w kierunku snajpera, który do niego strzelał, trzyma swoją broń raz w jednej, raz w drugiej ręce w zależności od ujęcia.
Podczas słynnej sceny pościgu Doyle'a za pociągiem metra, jego samochód kilka razy gubi kołpaki. Jednak są one na swoim miejscu, gdy Doyle zatrzymuje się na końcu sceny.
Gdy Doyle i Russo piją drinki w barze, słychać odgłos kostek lodu w ich szklankach. Samego lodu jednak nie widać.
Podczas sceny pościgu za pociągiem metra Doyle mija ten sam zakręt 3-4 razy. Jest to dobrze widoczne, gdyż za każdym razem widać ten sam budynek kina.
Podczas początkowej sceny w Brooklynie, gdy Doyle i Russo przyczajają się na czarnoskórego faceta w barze, na zewnątrz jest ciemno. Gdy jednak za chwilę wybiegają z baru i gonią faceta, jest już jasno.
Gdy w stronę Doyle'a strzela snajper, policjant chowa się za ścianą, która jest oświetlona światłem słonecznym. Po zmianie ujęcia ten sam fragment ściany jest zupełnie zacieniony (ujęcia były kręcone o różnej porze dnia).
Gdy Doyle ściga pociąg metra, ciągle naciska klakson, aby odstraszyć przechodniów. W pewnym momencie sfrustrowany uderza dwa razy w obręcz kierownicy i wtedy dwukrotnie słychać odgłos klaksonu, choć Doyle nie nacisnął go bezpośrednio.
Gdy Charnier spotyka się ze swoją dziewczyną we Francji, daje jej prezent. Gdy dziewczyna odchodzi, Charnier bierze wędkę, która wcześniej była przytwierdzona do balustrady. Jednak gdy dziewczyna wraca, Charnier odwraca się w jej kierunku i wtedy po wędce nie ma już ani śladu, choć nie było pokazane, jak ją odkłada.
Film kręcono w Nowym Jorku (Nowy Jork, USA), Waszyngtonie (Dystrykt Kolumbii, USA) oraz w Cassis i Marsylii (Francja).
Podczas sceny pościgu w niektórych ujęciach kaskaderzy mieli tak podjechać do samochodu głównego bohatera, by go ledwo ominąć. Jednak błędne zgranie w czasie spowodowało, że uderzali w pędzący pojazd. Reżyser postanowił umieścić te ujęcia w filmie.
Korek uliczny przy Moście Brooklyńskim został sfilmowany bez zezwolenia.
Film wchodzi w skład National Film Registry - listy zawierającej tytuły produkcji budujących dziedzictwo kulturowe USA w dziedzinie filmu.
Film kręcono od 30 listopada 1970 roku do marca 1971 roku.
Wydarzenia przedstawione w filmie rozegrały się naprawdę między 7 października 1961 r. a 24 lutego 1962 r.
Scena pościgu samochodowego zajęła trzecie miejsce w rankingu sieci wypożyczalni Choices Video na najlepszą scenę pościgu samochodowego w historii kina.
Według reżysera Williama Friedkina, dokumentalny charakter filmu stanowił bezpośrednie nawiązanie do algiersko-francuskiego thrillera politycznego "Z".